Ava

Ava
29 ετών
Ιράν

Από τα έργα που είδα στο Μουσείο¹, ξεχώρισα του Βλάση Κανιάρη, Το κουτσό. Σε αυτή την εγκατάσταση, υπάρχουν ανθρώπινες φιγούρες τις οποίες περιβάλλει ένα ξύλινο πλαίσιο. Μια μόνο φιγούρα, στο βάθος, βρίσκεται εκτός αυτού του πλαισίου, στον ανοιχτό χώρο. Για μένα, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός πέρασε πέρα από τα σύνορα. Δηλαδή, σημαίνει ότι, αν συμβολίσουμε την προσφυγιά με το κουτσό [το παιχνίδι], αυτός ο άνθρωπος έπαιξε και κέρδισε και τώρα βρίσκεται εκτός συνόρων. Επίσης, η στάση του σώματός του μαρτυρά ότι βγήκε νικητής μέσα από αυτό το παιχνίδι. Αν κοιτάξουμε τις φιγούρες που βρίσκονται μέσα στο ξύλινο πλαίσιο, θα δούμε ότι η μία είναι καθιστή επάνω στη βαλίτσα της και η άλλη έχει στάση αναμονής. Η φιγούρα έξω από το πλαίσιο έχει τα χέρια ανοιχτά σε έκταση, σα να μας φωνάζει «νίκησα».

Το γεγονός ότι μόνο μία φιγούρα βρίσκεται εκτός πλαισίου, ενώ όλες οι άλλες είναι ακόμη μέσα σκεπτικές, δηλώνει πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό. Επιπλέον, πιστεύω ότι η φιγούρα αυτή, έτσι όπως είναι στραμμένη προς τις υπόλοιπες, θέλει να τους μεταδώσει ένα θετικό μήνυμα. Θέλει να τους πει: «κοιτάξτε, από τη στιγμή που εγώ βγήκα νικητής σ’ αυτό το παιχνίδι και περνώντας τα σύνορα είμαι τώρα κάπου ασφαλής, μπορείτε και εσείς επίσης να τα καταφέρετε». Και, βέβαια, από τη στιγμή που περνάει κανείς τα σύνορα, καλείται να αντιμετωπίσει ένα νέο «παιχνίδι» στο οποίο επίσης πρέπει να τα καταφέρει και εννοώ την προσαρμογή στην χώρα υποδοχής.

Εγώ ταυτίζομαι με αυτή τη φιγούρα που τα κατάφερε.

Ήρθα με την οικογένειά μου στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας. Οι άνθρωποι τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα είναι φιλικοί, το φαγητό παρόμοιο με αυτό που συνηθίζαμε να τρώμε στο Ιράν και, γενικά, η ατμόσφαιρα και στις δύο χώρες είναι οικεία προς εμάς. Τώρα, οι τρεις μας – ο άντρας μου, ο Kourosh ², ο γιος μας και εγώ – έχουμε εγκατασταθεί στην Αθήνα.

Ξέρουμε, βέβαια, ότι σε μια ξένη χώρα τα πράγματα δεν θα είναι όπως στη δική μας και δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Όταν αποφασίζει κανείς να φύγει από τη χώρα του για να ξαναφτιάξει τη ζωή του σε μια άλλη, πρέπει να είναι προσαρμοστικός. Όμως, κάτι που περνάει από το χέρι μας είναι να διαμορφώσουμε τον χώρο και το περιβάλλον μας με έναν τρόπο που να μας δίνει την αίσθηση ότι ζούμε όπως ζούσαμε και στην πατρίδα μας. Ένα απλό παράδειγμα είναι να γεμίσουμε το σπίτι μας με φωτογραφίες των αγαπημένων μας προσώπων, όπως τη μητέρα και τα αδέλφια μας, και βλέποντάς τις, θα έχουμε την αίσθηση ότι ζουν και εκείνοι κοντά μας. Κάτι παρόμοιο μας δείχνει και ο καλλιτέχνης Ντο Χο Σου στο έργο του³. Όταν βρέθηκε στο θορυβώδες περιβάλλον της Νέας Υόρκης, δεν περίμενε να βρει την ηρεμία που είχε στο πατρικό του σπίτι, στην Κορέα. Σκέφτηκε όμως, να δημιουργήσει ένα ήρεμο και γαλήνιο έργο τέχνης, θέλοντας έτσι να μεταφέρει, κατά κάποιον τρόπο, τη γαλήνη του χωριού του στην πολύβουη Νέα Υόρκη.

Δυστυχώς, εγώ με τον Kourosh δεν μπορέσαμε να συμμετάσχουμε σε όλες τις συναντήσεις που έγιναν στο Μουσείο⁴. Ξεκινήσαμε μαθήματα γλώσσας⁵ και τις περισσότερες μέρες τα μαθήματα συνέπιπταν με τα εργαστήρια στο Μουσείο.  Όμως, όσο συμμετείχα, μου άρεσε πολύ και το πρόγραμμα και οι συζητήσεις που κάναμε με τους άλλους συμμετέχοντες. Από τη στιγμή που μας το περιέγραψαν, μού ακούστηκε ενδιαφέρον και δήλωσα αμέσως συμμετοχή. Είμαι ένα χρόνο στην Ελλάδα, έχω πάρει μέρος και σε άλλα ωραία προγράμματα για πρόσφυγες, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό.

Θα ήθελα να βρω στην Ελλάδα μια δουλειά ώστε να είμαι δημιουργική και να προσφέρω στην οικογένειά μου. Στο Ιράν, σπούδασα μαθηματικά, για να γίνω μηχανικός. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να δουλέψω εδώ πάνω στο αντικείμενό μου. Ίσως θα μπορούσα να ξεκινήσω από κάτι απλό που μου αρέσει και ξέρω να κάνω καλά, το μανικιούρ. Μπορεί να είναι μια ιδέα ώστε να ξεκινήσω από κάπου.

Αγαπημένα μου μέρη στην Αθήνα είναι το Σύνταγμα και ο Εθνικός Κήπος, όπου  πηγαίνω για βόλτα. Ο Κήπος μου αρέσει επειδή εκεί ηρεμώ. Μου αρέσουν πολύ τα λουλούδια. Ένα από τα όνειρά μου είναι να αποκτήσω στην Αθήνα ένα σπίτι με κήπο. Θα μου άρεσε πολύ να τον περιποιούμαι, όπως έκανα στη μονοκατοικία που ήταν το πατρικό μου σπίτι, στην Τεχεράνη.

Όμως, το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να δω τον γιο μου να γίνει ένας άνθρωπος που έχει πετύχει στη ζωή του.

¹ Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
² Ο σύζυγος της Ava, ο Kourosh, επίσης συμμετείχε στο πρόγραμμα.
³ Αναφέρεται στο έργο Σκάλα ΙΙ, 2004.
⁴ Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
⁵ Αναφέρεται στην εκμάθηση Ν. Ελληνικής ως Δεύτερης/Άλλης Γλώσσας.