Amin

Amin
Μαθητής
Ιράν

Μένω σε έναν ξενώνα για ασυνόδευτους ανήλικους, μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας μου ή και μικρότερα που κατάγονται από διαφορετικές χώρες: το Πακιστάν, το Ιράν, τη Σομαλία, το Μπαγκλαντές. Συνολικά, είμαστε δεκαοκτώ παιδιά σε ένα τετραώροφο κτίριο. Στον τελευταίο όροφο, υπάρχει χώρος για μελέτη και ψυχαγωγία και εκεί υπάρχουν γραφεία, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, βιβλιοθήκη και τηλεόραση.

Απέναντι από τον ξενώνα, υπάρχει ένα παρκάκι. Πηγαίνω συχνά και κάθομαι εκεί γιατί ηρεμώ και μου αρέσει να παρατηρώ τους θαμώνες. Στη μια μεριά του πάρκου, υπάρχουν μπασκέτες όπου κάποιοι έρχονται συχνά για να παίξουν μπάσκετ και κάποιοι άλλοι βγάζουν βόλτα το σκύλο τους. Στη άλλη μεριά δεν πολυπλησιάζω γιατί συχνάζουν περίεργοι τύποι.

Όταν είμαι στον ξενώνα, αυτό που μου αρέσει να κάνω είναι να παίζω κιθάρα. Έχω δάσκαλο που μου μαθαίνει μουσική, τον Κωνσταντίνο, και μου έχει δώσει την κιθάρα του για να εξασκούμαι. Έχουμε κι άλλους δασκάλους που μας βοηθάνε στη μελέτη για το σχολείο και να μάθουμε τη γλώσσα¹. Είναι όλοι τους πολύ καλοί. Αλλά εμένα μου αρέσει περισσότερο να ασχολούμαι με τη μουσική και το τραγούδι. Όλη η οικογένειά μου, και από τη μεριά του πατέρα μου και από τη μεριά της μητέρας μου, όλοι παίζουν μουσική. Η μαμά μου ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και το χορό. Έτσι πρωτόμαθα και εγώ, βλέποντας τους γονείς μου να παίζουν. Στο Ιράν λόγω, των προβλημάτων που αντιμετωπίζαμε, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω κανονικά μαθήματα σε κάποιο ωδείο. Εδώ όμως, χάρις στον Κωνσταντίνο, μπορώ. Η μουσική είναι η ζωή μου, μού δίνει δύναμη. Όπως φορτίζουμε τις μπαταρίες με το ηλεκτρικό ρεύμα, έτσι και εγώ παίρνω ενέργεια από τη μουσική. Το όνειρό μου για το μέλλον μου είναι να γίνω τραγουδιστής.

Για τα παιδικά μου χρόνια, πριν έρθω στην Ελλάδα, προτιμώ να μην σας μιλήσω. Η χώρα μου, το Ιράν, όπως και η Ελλάδα, έχει έναν αρχαίο πολιτισμό, με πολλούς μύθους και ήρωες. Επίσης, οι άνθρωποι και το κλίμα στο Ιράν, σαν αύρα και σαν αίσθηση, μοιάζουν πολύ με τους ανθρώπους και το κλίμα στην Ελλάδα. Γι’ αυτό θέλω να μείνω σ΄ αυτή τη χώρα· νιώθω όμορφα εδώ και έχω γνωρίσει ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ. Στο Ιράν δεν το είχα νιώσει αυτό.

Με το πρόγραμμα του Μουσείου², βρέθηκα για πρώτη φορά να παίρνω μέρος σε συζητήσεις για διάφορα θέματα, όπου συμμετείχαν όχι μόνο συνομήλικοι φίλοι μου αλλά και ενήλικες, όπως, για παράδειγμα, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Δεν έχω μελετήσει τα θρησκευτικά βιβλία για να ξέρω τι ακριβώς λένε σχετικά με το ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, αλλά η δική μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ γυναίκας και άντρα. Εγώ αντιμετωπίζω τις κοπέλες όπως και τους φίλους μου. Πιστεύω ότι η γυναίκα πρέπει να είναι ελεύθερη και να ζει ελεύθερα. Έχει το ίδιο μερίδιο στη ζωή και στον κόσμο όπως και ένας άντρας. Είναι ωραία πλάσματα οι γυναίκες, τις αγαπώ. Όταν παντρευτώ, θα ζήσω με τη γυναίκα μου όπως θα ζούσα με έναν φίλο μου. Και θα κάνω όλες τις δουλειές. Ξέρω να κάνω τα πάντα, να καθαρίζω, να μαγειρεύω, να φροντίζω τα παιδιά. Όπως βοηθούσα τη μητέρα μου με τις δουλειές του σπιτιού, το ίδιο θα κάνω και με τη γυναίκα μου.

Συμφωνώ με τον κύριο της παρέας μας που λέει ότι για να αναπτυχτεί ένας λαός, πρέπει να δίνονται κίνητρα, και στους άντρες και στις γυναίκες. Εμείς στο Ιράν έχουμε πρόβλημα με το καθεστώς αλλά, ευτυχώς, δεν έχουμε πόλεμο. Θα προτιμούσα όμως να υπήρχε και δορυφορική τηλεόραση.

Από τα έργα που είδαμε στο Μουσείο, αυτό που δεν μου άρεσε ήταν τα Ιστία της Μπίας Ντάβου. Μου προκάλεσε σύγχυση, με αναστάτωσε. Τα διαφορετικά χρώματα και οι διαφορετικές κατευθύνσεις των ιστίων μου θύμισαν την πραγματικότητα στη χώρα μου σήμερα. Τα ιστία είναι σαν τις διαφορετικές ομάδες που υπάρχουν στο Ιράν, οι οποίες, λόγω των διαφορών που έχουν μεταξύ τους, συγκρούονται και έχουν διαρκώς διαμάχες.

Άλλα έργα μού δημιούργησαν πιο ευχάριστη αίσθηση, όπως, για παράδειγμα, το έργο του Αλέξανδρου Γεωργίου³, όπου στην αρχή δεν είχα καταλάβει ότι δείχνει έναν ναό, τον Παρθενώνα. Μου είχε φανεί ότι έβλεπα κάτι σαν τον ήλιο, ότι μέσα σε μια μαυρίλα διέκρινα μια ηλιαχτίδα. Το Σουηδικό ιπτάμενο χαλί του Κωστή Βελώνη, μου θύμισε ορισμένα χαλιά που φτιάχνουν στο Ιράν και τα εξάγουν σε διάφορες χώρες. Μάλιστα, στην Τουρκία, υπάρχει ένα εργοστάσιο φτιάχνει τέτοια χαλιά και τα εξάγει σε πολλές χώρες. Οι περισσότεροι εργάτες εκεί είναι Ιρανοί. Τα χαλιά αυτά έχουν σχέδια από τη φύση, λουλούδια και διάφορα φυτά. Όταν κάθεσαι επάνω τους, αισθάνεσαι μια ηρεμία, μια γαλήνη.

Τα σχέδια από τη φύση μου θύμισαν και τη γιορτή Nowruz που έχουμε στο Ιράν. Την πρώτη μέρα της άνοιξης, στις 21 Μαρτίου, εμείς γιορτάζουμε την αλλαγή έτους. Το Nowruz, δηλαδή, είναι η γιορτή για τον ερχομό του Νέου Έτους. Zainab, έχετε και εσείς στο Αφγανιστάν την ίδια γιορτή;⁴ Στο Nowruz επί δεκατρείς ημέρες γιορτάζουμε το νέο έτος ως εξής: όλη η οικογένεια έρχεται σε επαφή με τη φύση και περνάει χρόνο έξω, στην ύπαιθρο. Κάποιες οικογένειες στήνουν σκηνή και μένουν στην φύση και είναι πολύ όμορφα. Τον τελευταίο χρόνο δεν γιόρτασα το Nowruz. Σας υπόσχομαι, όμως, ότι μια μέρα, όταν μπορέσω, θα σας πάρω όλους με το αεροπλάνο στο Ιράν, θα στήσουμε μια σκηνή έξω στη φύση και θα το γιορτάσουμε.

¹ Αναφέρεται στην εκμάθηση Ν. Ελληνικής ως Δεύτερης/Άλλης Γλώσσας.
² Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
³ Αναφέρεται στο έργο Αθήνα, Παρθενώνας, 2007-2008.
⁴ Ο Amin απευθύνεται στη Zainab, 16 ετών, από το Αφγανιστάν, η οποία επίσης συμμετείχε στο πρόγραμμα.