Dabbas

Dabbas
24 ετών
Συρία

Μου αρέσει που βρίσκομαι στην Ελλάδα. Μου αρέσει το κλίμα, ο ήλιος, οι άνθρωποι. Πριν έρθω εδώ, είχα ζήσει για ένα διάστημα στην Τουρκία και δεν είχα καταφέρει να προσαρμοστώ τόσο καλά όσο εδώ. Στην Ελλάδα, οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί και ζεστοί, όπως και στη Συρία. Επίσης, η Αθήνα έχει ζωή μέχρι αργά το βράδυ. Όποια ώρα κι αν βγεις έξω στους δρόμους θα συναντήσεις ανθρώπους και αυτό με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Δεν είμαι πρωινός τύπος· μου αρέσει να ξυπνάω αργά, να ξεκινάει η μέρα μου αργά και να τελειώνει αργά. Γι’ αυτό κάποιες φορές βγαίνω βόλτα το βράδυ. Αν είχα και εδώ ποδήλατο, όπως είχα στη Συρία, θα έκανα μακρινές βόλτες για να μπορέσω να δω περισσότερα μέρη της πόλης.

Μου αρέσουν οι βόλτες στην Αθήνα. Η γειτονιά γύρω από το κτίριο που μένω μου θυμίζει τη Δαμασκό: η πλατεία, τα καφέ, το πράσινο, τα παλιά κτίρια. Η Τουρκία μου έδωσε την εντύπωση ότι εξελίσσεται πολύ γρήγορα κι έτσι χάνει το παραδοσιακό της χρώμα, ενώ στην Ελλάδα διατηρείται ακόμα. Όμορφη είναι και η περιοχή γύρω από το Μοναστηράκι. Πηγαίνω συχνά εκεί. Μου αρέσει να βλέπω τα αρχαία που υπάρχουν τριγύρω. Έχω βρει και ένα μικρό καφέ στο οποίο πηγαίνω συχνά γιατί παίζει μουσική που μου ακούγεται παραδοσιακή και μοιάζει αρκετά με τη μουσική που ακούμε στη Συρία. Γι’ αυτό έχω αγαπήσει την Ελλάδα. Εδώ δεν αισθάνομαι ξένος. Το περιβάλλον, τα πρόσωπα, ο κόσμος, όλα μου μοιάζουν πολύ οικεία. Πολλοί θέλουν να φύγουν και να πάνε σε μια άλλη χώρα όπου θα είναι πιο εύκολο να βρουν δουλειά. Εγώ, όμως, θέλω να μείνω εδώ.

Αν και προτιμώ να κυκλοφορώ έξω, έχω διαμορφώσει το δωμάτιό μου με τέτοιον τρόπο ώστε να αισθάνομαι άνετα και να περνάω τον χρόνο μου καλά μέσα σ’ αυτό. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα μένω μόνος μου, χωρίς συγκάτοικο και είναι καλύτερα έτσι. Έχω φτιάξει σε μια γωνίτσα ένα μικρό γραφείο όπου συχνά, ιδιαίτερα το βράδυ πριν κοιμηθώ, βλέπω ταινίες από το κινητό μου. Είναι πολύ καλό που στο κτίριο υπάρχει WiFi και έτσι μπορώ να βλέπω ταινίες, να ακούω μουσική, αλλά και να επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους.

Μέσα στον χώρο του δωματίου μου έχω ‘μεταφέρει’ κατά κάποιον τρόπο το επάγγελμα που έκανα στην πατρίδα μου. Στη Συρία ασχολούμουν με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και επιδιόρθωνα κινητά τηλέφωνα. Έτσι και εδώ, σιγά-σιγά, οι ένοικοι του κτιρίου με έχουν γνωρίσει και όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα με το κινητό τους, το φέρνουν σε μένα για να τους το επιδιορθώσω. Ζήτησα δουλειά σε μαγαζιά που επιδιορθώνουν κινητά γιατί η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να έχω μια κανονική δουλειά. Όμως, μολονότι ακόμη δεν έχω πάρει θετική απάντηση από πουθενά, πιστεύω ότι θα γίνει και αυτό σιγά-σιγά.

Χάρηκα που είχα τη δυνατότητα να συμμετάσχω στο πρόγραμμα του Μουσείου¹ και στις συναντήσεις που κάναμε εκεί. Στην αρχή, όταν με ενημέρωσαν σχετικά με το πρόγραμμα, νόμιζα ότι θα πηγαίναμε σε ένα μουσείο όπου θα βλέπαμε αρχαία αντικείμενα. Μου άρεσε η ιδέα γιατί, όπως είπα και προηγουμένως, μου αρέσουν τα αρχαία, η ιστορία και η παράδοση. Στο Μουσείο² όμως είδαμε σύγχρονη τέχνη. Για μένα ήταν κάτι που έβλεπα για πρώτη φορά και χάρηκα που είχα την ευκαιρία να δω και να μάθω καινούργια πράγματα. Απ’ όσα έργα είδα, το αγαπημένο μου είναι ενός Έλληνα καλλιτέχνη, του Αλέξανδρου Γεωργίου³, το οποίο συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με την αρχαία Ελλάδα· δείχνει τον Παρθενώνα. Όταν το είδα, σκέφτηκα ένα ελληνικό τραγούδι που όταν το ακούω συγκινούμαι πολύ. Τους στίχους τούς καταλαβαίνω πολύ λίγο, αλλά η μελωδία είναι παραδοσιακή, σαν να προέρχεται από τα παλιά τα χρόνια, και αυτό μου αρέσει πολύ. Μου έχουν πει ότι είναι παραδοσιακό Κρητικό και αναγνωρίζω ότι υπάρχουν πολλά κοινά μουσικά όργανα ανάμεσα σε αυτό και στην παραδοσιακή μουσική της Συρίας. Έχω ακούσει αρκετά για την Κρήτη, τη μουσική της και γενικά την παράδοση του νησιού και θα ήθελα μια μέρα να μπορέσω να πάω εκεί για να γνωρίσω και τον τόπο και τους ανθρώπους του.

Το τραγούδι, λοιπόν, που μου έφερε στο μυαλό το έργο του Γεωργίου, το τραγουδάει ο Νίκος Ξυλούρης και είναι το εξής:

Αποχαιρετισμός⁴

Ήκουσες, Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα;
ο Κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα.

Τέσσερεις μέρες μοναχά μου ’δωκε ν’ ανιμένω,
κι αποκείς να ξενιτευτώ, πολλά μακριά να πηαίνω.

Και πώς να σ’ αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω
και πώς να ζήσω δίχως σου τον ξωρισμόν εκείνο; [….]

Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:

Την ώρα π’ αρραβωνιαστείς, να βαριαναστενάξεις
κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξεις.

Ν’ αναδακρυώσεις και να πεις: «Ρωτόκριτε καημένε,
τα σου ’ταξα λησμόνησα, τα ’θελες πλιο δεν έναι».

Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου,
λόγιασε τα ’παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου.

Και πιάσε και τη ζωγραφιά που ’ναι στ’ αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια που ’λεγα οπού πολύ σ’ αρέσα.

Και διάβαζέ τα, θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα,
πως μ’ εξορίσανε για σε πολλά μακριά στα ξένα. [….]

Θα ήθελα να μάθω και εγώ να παίζω μουσική. Εκφράζομαι πιο εύκολα μέσα από τη μουσική παρά με τα λόγια. Και δεν ακούω μόνο παραδοσιακά τραγούδια. Γι’ αυτό θα σας μιλήσω για ένα τραγούδι σε ρυθμό ραπ, το οποίο τραγουδάει ένας διάσημος ράπερ από τη Συρία, ο Ismaïl Tamer και περιγράφει την κατάσταση στη Συρία σήμερα. Το βίντεο κλιπ ξεκινάει με μια πολύ δυνατή εικόνα: δείχνει αντικριστά τον μιναρέ ενός μουσουλμανικού τεμένους και το καμπαναριό μιας χριστιανικής εκκλησίας. Συνεχίζει με εικόνες από την καθημερινή ζωή στη Δαμασκό σήμερα.

Κάποιοι από τους στίχους λένε τα εξής:

Όταν λες ότι είσαι Σύριος, πες το δυνατά, […] Συμπατριώτη μου Σύριε πιάσε μου το χέρι, αρκετά με τις τραγωδίες […] Διψάω, δεν υπάρχει νερό, γι’ αυτό πίνω δάκρυα… Οι λύσεις απαγορεύονται, ενώ η φωνή του δικαίου φιμώνεται … Μόλις κάνουμε ένα βήμα εμπρός, κάνουμε άλλα δέκα πίσω, […] Πήγαινε πίσω, όπως ήσουν στη Δαμασκό, δε θέλω να πεθάνω […] Η μυρωδιά του γιασεμιού μαζί μ’ αυτή του αίματος, τα δάκρυα ενός πατέρα ανακατεύονται μαζί μ’ εκείνα μιας μάνας […] Η πλύση εγκεφάλου πλάθει τους περισσότερους ανθρώπους, τα όνειρά μου είναι μεγάλα, όταν λες ότι είσαι Σύριος, πες το δυνατά […]

¹ Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
² Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
³ Αναφέρεται στο έργο Αθήνα, Παρθενώνας, 2007-2008.
⁴ Πρόκειται για απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο, με στίχους του Βιτσέντζου Κορνάρου, μελοποιημένο από τον Χριστόδουλο Χάλαρη.