Hassan

Hassan
Μαθητής
Πακιστάν

Έφτασα από το Πακιστάν στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας. Αρχικά, έμεινα για εφτά με οχτώ μέρες στο κέντρο υποδοχής προσφύγων στη Λέσβο και, από εκεί, στη δομή του Ελληνικού. Τώρα, και μέχρι να γίνω δεκαοχτώ χρονών, ζω στον ίδιο ξενώνα με τον Amin, τον Mahdi¹ και άλλα παιδιά κοντά στην ηλικία μας, από διαφορετικές χώρες. Πέρυσι, στα μέσα της σχολικής χρονιάς, ξεκίνησα και σχολείο και φέτος πηγαίνω στην Τρίτη Γυμνασίου. Μου αρέσει το μάθημα της γλώσσας και προσπαθώ να μάθω καλά Ελληνικά γιατί είναι δύσκολο να ζει κανείς σε μια χώρα χωρίς να ξέρει τη γλώσσα. Πηγαίνω και για προπόνηση σε μία ομάδα κρίκετ που είναι άθλημα που συνηθίζεται πολύ στο Πακιστάν.

Έχω δει και άλλες πόλεις της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη και τα Τρίκαλα, σε μια εκδρομή που μας πήγαν όταν έμενα στo κέντρo φιλοξενίας. Μου άρεσαν αυτές οι πόλεις επειδή είναι πιο ήσυχα εκεί σε σχέση με την Αθήνα. Γενικά, μου αρέσει που ζω στην Ελλάδα και μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Μπορώ να πω ότι, μετά από αυτό το δύσκολο ταξίδι που έκανα μέχρι να φτάσω εδώ, έμαθα τι σημαίνει ζωή. Γνώρισα τι σημαίνει σιγουριά και ασφάλεια και πώς πρέπει να ζήσουμε από εδώ και πέρα. Στο Πακιστάν δεν ήξερα τι σημαίνει ζωή, ήταν πολύ επικίνδυνα εκεί. Εγώ όμως θέλω να ζήσω και, γι’ αυτό, έφυγα.

Στο Μουσείο² είδα πολλά έργα. Κάποια μου θύμισαν την πατρίδα μου και άλλα μου έφεραν στο μυαλό όσα έχω ζήσει μέχρι τώρα. Για παράδειγμα, είδα τα «μποτάρι»³, τους μπόγους, και μου θύμισαν παρόμοιους μπόγους που φτιάχνουν και στο Πακιστάν. Έφτιαχνε και η γιαγιά μου και αποθήκευε διάφορα αντικείμενα σε αυτούς. Όπως και το Σουηδικό ιπτάμενο χαλί⁴ που μου θύμισε τα χαλιά που φτιάχνουν στο Πακιστάν και σε άλλες αραβικές χώρες. Βέβαια, αυτά που φτιάχνουμε εμείς για να καθόμαστε δεν είναι από αυτό το υλικό.

Το έργο του Μπιλ Βιόλα⁵ είναι το έργο που με συγκίνησε πολύ και μου θύμισε αυτό που έζησα στο ταξίδι μου από Τουρκία μέχρι Ελλάδα. Δείχνει ανθρώπους διαφορετικής καταγωγής να στέκονται σε κάποιον χώρο και ξαφνικά να τους χτυπά με δύναμη το νερό, σαν από μια πολύ δυνατή καταιγίδα, και πέφτουν κάτω. Πιστεύω ότι θέλει να δείξει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι αλαζόνας και να περηφανεύεται. Όπως έχω ακούσει και έχω δει στην ταινία για τον Τιτανικό, οι κατασκευαστές του περηφανεύονταν ότι το πλοίο ήταν αβύθιστο. Δυστυχώς, όμως, όπως όλοι ξέρουμε, το πλοίο βυθίστηκε και μάλιστα σε ήρεμη θάλασσα. Μαζί βυθίστηκε και η υπερηφάνειά τους.

Το δικό μου ταξίδι κράτησε πέντε ώρες, ενώ μου είχαν πει ότι θα ήταν μόνο μιάμιση. Ήμουν μόνος, χωρίς κανέναν άλλον γνωστό μέσα στη βάρκα. Ήταν χειμώνας, άσχημος καιρός, και δεν ήξερα καλό κολύμπι. Νόμιζα ότι θα πεθάνω, αλλά, δόξα τω Θεώ, είμαι ακόμα ζωντανός. Όμως, ο φόβος έχει μείνει μέσα μου ύστερα από αυτό. Δεν τη φοβάμαι τη θάλασσα, αλλά όταν φυσάει αέρας και σηκώνονται τα κύματα, θυμάμαι τι πέρασα στη βάρκα και δεν νιώθω καλά.

Είναι πολύ δύσκολο να έχεις περάσει όλο αυτό. Όμως, τώρα μπορώ τουλάχιστον να σκεφτώ το μέλλον μου. Θα ήθελα να γίνω ένας άνθρωπος πετυχημένος στη ζωή μου και να γίνω γιατρός για να βοηθάω τους ανθρώπους. Αν δεν καταφέρω να γίνω γιατρός, θα ήθελα να γίνω αστυνομικός, γιατί και οι αστυνομικοί βοηθάνε τον κόσμο. Όπου και αν τελικά εγκατασταθώ, θέλω να μπορώ να είμαι άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία και να μπορώ να βοηθάω τους άλλους.

Ανυπομονώ να δω την έκθεση στο Μουσείο⁶ και το πώς θα δείχνουν τα πορτρέτα μας μέσα στην αίθουσα. Σκέφτομαι πόσος κόσμος θα μας γνωρίσει μέσα από τα πορτρέτα μας. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον, γι’ αυτό και θα επισκέπτομαι συχνά την έκθεση.

¹ Οι φίλοι του Hassan, Amin και Mahdi, επίσης συμμετείχαν στο πρόγραμμα.
² Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
³ Αναφέρεται στο έργο της Κιμσούτζα, Μποτάρι, 2005-2017.
⁴ Αναφέρεται στο έργο του Κωστή Βελώνη, Σουηδικό ιπτάμενο χαλί, 2001.
⁵ Αναφέρεται στο έργο Η σχεδία, 2004
⁶ Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.