Mahdi

Mahdi
Μαθητής
Ιράν

Στην Ελλάδα ξεκίνησα σχολείο πέρυσι και, φέτος, συνεχίζω στην Γ’ Γυμνασίου. Πηγαίνω σχολείο μαζί με τον Amin και τον Hassan¹, με τους οποίους μένω μαζί στον ίδιο ξενώνα. Ιδιαίτερα με τον Amin, είμαστε πολύ φίλοι. Ενώ γνωριζόμαστε πέντε με έξι μήνες μόνο, είναι σα να γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια. Είμαστε σαν αδέλφια.

Από τα μαθήματα στο σχολείο, πιο πολύ μου αρέσουν τα Μαθηματικά και η Φυσική. Θέλω να γίνω μηχανικός αυτοκινήτων και γι’ αυτό χρειάζεται να τα ξέρω καλά. Μου αρέσουν τα αμάξια, αν και ακόμα δεν ξέρω να οδηγώ. Ο αδελφός μου που ζει στο Ιράν είναι μηχανικός αυτοκινήτων και, φυσικά, ξέρει να οδηγεί, ενώ εγώ όχι ακόμη. Δυστυχώς δεν τον έχω κοντά μου. Μου αρέσει όμως που ζω στην Ελλάδα, γιατί είναι μια χώρα που υπάρχει ειρήνη και μπορώ να ζήσω με ασφάλεια.

Κάθε μέρα ξυπνάω πολύ νωρίς, γύρω στις έξι, για να πάρω πρωινό και να ετοιμαστώ για το σχολείο. Έρχεται σχολικό λεωφορείο και μας παίρνει, απέναντι από τον ξενώνα. Στη διαδρομή, μισή ώρα δρόμος με το λεωφορείο, μου αρέσει να ακούω μουσική με τα ακουστικά από το κινητό μου. Το μεσημέρι που σχολάμε, κάποιες φορές γυρίζω με το σχολικό και κάποιες άλλες μόνος μου με τη συγκοινωνία, παρέα με άλλους συμμαθητές μου που δεν μένουν στον ίδιο ξενώνα με εμένα. Πηγαίνω και σε γυμναστήριο και μαθαίνω μποξ. Μου αρέσει το μποξ αλλά σε λίγο θα αρχίσω ποδόσφαιρο, το προτιμώ. Όταν γυρίζω στον ξενώνα, κάνω τα μαθήματά μου, ακούω μουσική και το βράδυ, πριν κοιμηθώ, συνήθως βλέπω μια ταινία.

Μου άρεσε να πηγαίνω στο Μουσείο² και να συμμετέχω στο πρόγραμμα. Κάθε μέρα, μετά το σχολείο, πηγαίναμε με τον Amin και τον Hassan και ήταν ωραία που συζητούσαμε όλοι μαζί εκεί. Ανυπομονώ να αρχίσει η έκθεση και τότε πάλι θα πηγαίνω κάθε μέρα στο Μουσείο³. Ανυπομονώ να δω πώς θα είναι να υπάρχουν σε έναν χώρο οι φωτογραφίες όλων μας και να έρχεται κόσμος να τις βλέπει.

Ένα από τα έργα που είδαμε στο Μουσείο και μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι το Σουηδικό ιπτάμενο χαλί του Κωστή Βελώνη. Έτσι όπως είναι κυματιστό, μου θύμισε το σχήμα ενός γλάρου που πετάει για να φύγει από μια χώρα που κάνει κρύο και να πάει σε μια άλλη που κάνει ζέστη. Έτσι και εγώ ήθελα να φύγω από τη χώρα μου. Συνέχεια αυτό έλεγα, ότι θέλω να φύγω, γιατί δεν μου άρεσε η κατάσταση εκεί. Δεν ήμουν ασφαλής. Και τελικά τα κατάφερα και έφυγα.

Το κουτσό⁴ το παίζουμε και στο Ιράν. Αλλά εδώ, στο έργο του Μουσείου⁵, κάθε τετράγωνο δείχνει από πού πρέπει να περάσει ένας πρόσφυγας όταν φτάσει σε μια ξένη χώρα. Περιμένει για τα χαρτιά του και πηγαίνει από γραφείο σε γραφείο, σε διάφορες υπηρεσίες, και περιμένει να τελειώσει η διαδικασία για να εγκατασταθεί νόμιμα. Εδώ στην Ελλάδα έρχονται πολλοί άνθρωποι από πολλές διαφορετικές χώρες. Στο σχολείο μου έχω συμμαθητές από όλες τις χώρες του κόσμου, ακόμα και από τη Νότια Αμερική. Έχω συμμαθητή που είναι από την Αργεντινή και άλλον που είναι από το Μεξικό.

Το έργο με τους μπόγους⁶ μού θύμισε την πατρίδα μου. Τυλίγαμε και εμείς σε υφάσματα τα ρούχα μας και φτιάχναμε τέτοιους μπόγους όταν κάναμε μικρά ταξίδια. Μου άρεσαν τα χρώματα των υφασμάτων στο έργο, πιο πολύ το κόκκινο χρώμα. Σήμερα, σε έναν τέτοιο μπόγο θα έβαζα μέσα ένα δώρο που μου έκανα για να το φυλάξω και να μη χαλάσει ποτέ. Αν κάθε άνθρωπος είναι ένας μπόγος που κρύβει μέσα του αυτά που έχει ζήσει και αυτά που έχει στο μυαλό του, χρειάζεται πολύ χρόνο για να ανοίξει και να τα μοιραστεί με τους άλλους. Εγώ αυτά που έχω μέσα μου δεν τα μοιράζομαι με κανέναν. Είναι πολύ σφιχτά δεμένος ο κόμπος του μπόγου μου, δεν βγάζω τίποτα προς τα έξω. Το μόνο που κάνω είναι, πού και πού, να πηγαίνω στη θάλασσα και, όσα σκέφτομαι, να τα μοιράζομαι με το νερό. Ο ξενώνας είναι κοντά στη θάλασσα και έτσι μπορώ να πηγαίνω εύκολα. Ακόμα και όταν έμενα σε άλλον ξενώνα, πιο μακριά, πάλι κατέβαινα στη θάλασσα για να μείνω μόνος μου, να ακούω μόνο το νερό και τίποτα άλλο, και να σκεφτώ μόνος με τον εαυτό μου.

Το βίντεο του Μπιλ Βιόλα⁷ με το νερό μου θύμισε μια αμερικάνικη ταινία που είδα ένα βράδυ στον ξενώνα, από το κινητό μου. Αυτή η ταινία έδειχνε τη συντέλεια του κόσμου. Δεν ξέρω τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης αλλά νομίζω ότι με το νερό ήθελε να δείξει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου.

Μου άρεσε πολύ το έργο του Κώστα Τσόκλη⁸ με το ψάρι. Το ψάρι έχει χάσει την ελευθερία του. Δεν θα ήθελα καθόλου να ήμουν στη θέση του ψαριού. Αν κάθε πίνακας αυτού του καλλιτέχνη δείχνει και μια διαφορετική χώρα, τότε ο πίνακας με το καμακωμένο ψάρι είναι η χώρα μου. Και επειδή δεν ήθελα να βλέπω τα δυσάρεστα που γίνονται εκεί, ήθελα να πάω σε μία χώρα όπου υπάρχει ειρήνη. Όπως οι άνθρωποι στους πίνακες δίπλα στο ψάρι, που φεύγουν χωρίς να κοιτάνε το ψάρι, για να πάνε σε άλλη χώρα.

Ένας από αυτούς θα μπορούσα να είμαι και εγώ, που δεν θέλω να μείνω σε μια χώρα όπου πέφτουν βόμβες.

¹ Οι φίλοι του Mahdi, Amin και Hassan, επίσης συμμετείχαν στο πρόγραμμα.
² Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
³ Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
⁴ Αναφέρεται στο έργο του Βλάση Κανιάρη, Το κουτσό, 1974.
⁵ Αναφέρεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
⁶ Αναφέρεται στο έργο της Κιμσούτζα, Μποτάρι, 2005-2017.
⁷ Αναφέρεται στο έργο Η σχεδία, 2004.
⁸ Αναφέρεται στο έργο Το καμακωμένο ψάρι, 1985.