
Μaya
26 ετών
Τυνησία
Μου αρέσουν τα μουσεία αν και στην Τυνησία δεν συνήθιζα να τα επισκέπτομαι. Εκεί, γενικά απέφευγα να κυκλοφορώ έξω γιατί ήταν επικίνδυνο για μένα. Όμως, μου αρέσει η Τέχνη, η ζωγραφική και το θέατρο. Μου αρέσουν και η διακόσμηση και τα παλιά αντικείμενα και, στο μέλλον, όταν μπορέσω, θα ήθελα να διακοσμήσω το σπίτι μου με αντίκες. Επίσης, στον ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να ζωγραφίζω και, γενικά, να είμαι δημιουργική.
Στο έργο του Κώστα Τσόκλη1, ταυτίστηκα με το καμακωμένο ψάρι. Τους ανθρώπους γύρω από αυτό τους βλέπω σαν να είναι τα μέλη της οικογένειάς μου που δεν μου έδιναν σημασία. Ήμουν κοντά τους, αλλά δεν έβλεπαν ότι υποφέρω, ότι δεν αισθανόμουν καλά με αυτό που ήμουν και ότι ήθελα να είμαι κάτι άλλο. Ήθελα να ζω σαν γυναίκα. Αυτός είναι ο λόγος που κινδύνευα στην πατρίδα μου όταν κυκλοφορούσα στο δρόμο. Έπρεπε να κρύβομαι. Ήμουν ο εαυτός μου, μόνο τη στιγμή που δούλευα πάνω στη σκηνή. Έχω και εγώ, όπως το καμακωμένο ψάρι, ένα σημάδι στο σώμα μου, μια πληγή από επίθεση που δέχτηκα στον δρόμο. Αλλά, τελικά, μεγαλύτερο είναι το ψυχικό τραύμα που μένει. Μπορεί να μην φαίνεται αλλά το νοιώθεις πάντα μέσα σου. Ίσως και το ίδιο το έργο του Κώστα Τσόκλη να μιλάει για ψυχικά τραύματα.
Λένε ότι οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί στη ζωή τους γίνονται καλοί άνθρωποι. Το πιστεύω. Εγώ, όσο και αν έχω πληγωθεί, όσο και αν περνάω δύσκολα, δεν ζητάω βοήθεια από κανέναν. Γίνομαι όλο και πιο δυνατή και προσπαθώ μόνη μου να βοηθήσω και να στηρίξω τον εαυτό μου. Δέχομαι πολλά περιπαικτικά σχόλια· στο δρόμο πολλοί με κοιτούν περίεργα. Εγώ απαντώ με ένα χαμόγελο και αυτό τους ξαφνιάζει. Δεν έχω κακία για κανέναν. Αντίθετα, όταν μπορώ να βοηθήσω κάποιον, το κάνω με όποιον τρόπο μπορώ. Ούτε με την οικογένειά μου θυμώνω. Καταλαβαίνω ότι τους ήταν δύσκολο να με αποδεχτούν. Το μόνο που ζητάω είναι να αγαπηθώ από κάποιον και, τότε, ίσως κλείσουν όλες οι πληγές.
Στο έργο του Αλέξανδρου Γεωργίου2, είδα αποτσίγαρα, άδεια κουτιά από φάρμακα και άλλα σκουπίδια πεταμένα κάτω. Ίσως είναι ένα μέρος κατεστραμμένο από κάποιον πόλεμο. Στην αρχή, δεν καταλάβαινα τι σχέση μπορεί να έχει όλο αυτό το ασπρόμαυρο περιβάλλον με τον Παρθενώνα που είναι χρωματισμένος με χρυσαφί χρώμα. Σκέφτηκα ότι το έργο μπορεί να μιλάει για την ίδια τη ζωή, στην οποία όλα μπορούν να καταστραφούν εκτός από ό,τι είναι πολύ δυνατό. Πολύ δυνατά, λοιπόν, είναι τα σύμβολα που παραμένουν με το πέρασμα των χρόνων· είναι η κουλτούρα και οι αξίες που κληρονομούμε από το παρελθόν. Όταν ερχόμαστε σε επαφή με αυτές τις αξίες, γινόμαστε και εμείς πιο ισχυροί. Γι’ αυτό έκανε τον Παρθενώνα χρυσαφή, για να δείξει ότι είναι κάτι πολύτιμο.
Το ασπρόμαυρο τριγύρω αντιπροσωπεύει τη σημερινή κατάσταση, όπου οι άνθρωποι καπνίζουν και κάνουν χρήση φαρμάκων και άλλων χαπιών επειδή κάτι δεν πάει καλά μέσα τους. Όμως, μου θύμισε και κάτι ακόμα. Στη χώρα μου, όταν ήμουν δεκαεπτά χρονών, φυλακίστηκα για δύο περίπου μήνες –έτσι θεωρούν εκεί ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται άτομα όπως εγώ. Θυμήθηκα, λοιπόν, τον κόσμο μέσα στη φυλακή που κάπνιζε και έκανε χρήση χαπιών. Εγώ δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτό, δεν αισθάνομαι ότι ανήκω εκεί. Ακόμα και μέσα στη φυλακή, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αισθανόμουν ότι μέσα μου παραμένω χρυσή, σαν τον Παρθενώνα.
Το έργο της Τζανίν Αντονί3 νόμιζα αρχικά ότι μιλάει για τον άνθρωπο που χρειάζεται να δουλεύει πολύ στη ζωή του και είδα σ’ αυτό τον εαυτό μου: να κάθομαι μπροστά στον αργαλειό και να δουλεύω και, ύστερα, να ξεκουράζομαι στο κρεβάτι. Όταν μας είπαν δυο λόγια για το έργο και το πώς σχετίζεται με τα όνειρα, τότε είδα πάλι τον εαυτό μου που θέλω και [πώς] να υλοποιώ τα όνειρά μου, ακόμα και όταν οι συνθήκες με περιορίζουν – όπως συνέβαινε στη χώρα μου. Σκέφτηκα ότι κάθομαι στον αργαλειό και πλέκω τα όνειρά μου. Τελικά, όλο το έργο δείχνει το μυαλό μας, τις ιδέες και τα όνειρά μας και εμάς που δουλεύουμε γι’ αυτά και τελικά τα πραγματοποιούμε και τα απολαμβάνουμε. Αυτό πιστεύω, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι υφαίνουμε τη ζωή μας.
Ο τίτλος του έργου της Γιάελ Καναρέκ, Heart in Heart, μου τράβηξε την προσοχή. Είδα τις κορδέλες σαν να είναι άνθρωποι που ξεκινούν από το ίδιο σημείο αλλά σιγά-σιγά ο καθένας τραβάει το δρόμο του και απομακρύνονται. Μου αρέσει το χρώμα και το υλικό του, είναι κομψό και ακριβό. Μου θύμισε τα ρούχα που φορούσα στις παραστάσεις που έδινα όταν δούλευα στην Τυνησία. Οι ροζ κορδέλες παραπέμπουν στην παιδικότητα, παραπέμπουν όμως και σε φόρεμα γάμου. Και επειδή οι κορδέλες κρέμονται από δύο γάντζους, μπορεί [το έργο] να θέλει να μιλήσει για ένα ζευγάρι, δύο ανθρώπους που, μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά ζουν μαζί. Ίσως, η καλλιτέχνις να χρησιμοποιεί γάντζους επειδή έχει πληγωθεί στις σχέσεις της. Αλλά ακόμα και έτσι να είναι, εγώ βλέπω έναν πιο ψηλό γάντζο, που είναι ο άντρας, και έναν πιο κοντό, που είναι η γυναίκα, την οποία ο άντρας αγκαλιάζει. Ίσως έχουν πληγωθεί και οι δύο αλλά παραμένουν μαζί και αγκαλιασμένοι. Όταν άκουσα ότι πάνω στις κορδέλες είναι γραμμένες ερωτικές επιστολές που ανταλλάσουν δύο άνθρωποι οι οποίοι ζουν μακριά ο ένας από τον άλλον, είδα πάλι ένα κομμάτι από τη ζωή μου: ο αγαπημένος μου βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε άλλη χώρα της Ευρώπης· λόγω απόστασης, δεν είμαστε σε σχέση, αλλά συνεχίζουμε να επικοινωνούμε.
Θέλω να σκέφτομαι θετικά. Όταν σκέφτομαι τα αρνητικά κλαίω και δεν θέλω να μου συμβαίνει αυτό. Είμαι θετικός άνθρωπος. Και όταν κάποιες φορές δεν νιώθω καλά, ανοίγω ένα μικρό παράθυρο στην μνήμη μου και εστιάζω στα θετικά που έχω ζήσει. Αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τους ανθρώπους και θέλω να είμαι δραστήρια και ονειροπόλα. Μου αρέσει να κάνω απλά πράγματα: να μαγειρεύω, να τρώω υγιεινά, να ακούω μουσική, ήρεμη, ρετρό μουσική, όπως τα τραγούδια της Edith Piaf, και να απολαμβάνω ένα δείπνο έξω με φίλους.
Κάθε πρωί, ανοίγω το παράθυρο και λέω καλημέρα στη ζωή – καλημέρα στον κόσμο.
1 Αναφέρεται στο έργο Το καμακωμένο ψάρι, 1985.
2 Αναφέρεται στο έργο Αθήνα, Παρθενώνας, 2007-2008.
3 Αναφέρεται στο έργο Slumber, 1994.
Αρχεία Ήχου
Ελληνικά
English
عربي
فارسی