Zainab

Zainab
16 ετών
Αφγανιστάν

Το έργο της Τζανίν Αντονί με τον αργαλειό¹ μού θύμισε το Αφγανιστάν όπου υπάρχει ακόμα και σήμερα αυτό το εργαλείο και το χρησιμοποιούν ιδιαίτερα στα χωριά. Στο Αφγανιστάν, ο κόσμος ασχολείται με την τέχνη του αργαλειού εδώ και πολλά χρόνια. Φτιάχνουν χάλια και μοκέτες με λουλούδια και διάφορα άλλα πολύ ωραία σχέδια σε πολλά ωραία χρώματα. Απ’ ό,τι γνωρίζω, αυτά τα χαλιά είναι ακριβά και τα πιο πολλά τα στέλνουν σε άλλες χώρες, στο εξωτερικό. Πιο πολύ οι γυναίκες ασχολούνται με τον αργαλειό, όχι οι άντρες, γιατί οι γυναίκες ξέρουν πιο πολλά σχετικά με τα χρώματα και τα σχέδια, ξέρουν να σχεδιάζουν καλύτερα. Εξάλλου, στο Αφγανιστάν, λόγω της κουλτούρας, οι γυναίκες δεν βγαίνουν συχνά από το σπίτι. Έτσι, υπάρχει ένας αργαλειός σε κάθε σπίτι ώστε η νοικοκυρά να έχει κάτι με το οποίο να ασχοληθεί και να μπορέσει να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της.

Όπως η καλλιτέχνις μιλάει στο έργο της για τα όνειρα, έτσι κι εγώ έχω τα δικά μου όνειρα, έχω τους δικούς μου στόχους. Προσπαθώ να τελειώσω τις σπουδές μου, είτε εδώ στην Ελλάδα είτε σε μια άλλη χώρα, και, όταν τις τελειώσω, τότε θα αποφασίσω τι ακριβώς θα κάνω. Πάντως, θέλω να γίνω μια γυναίκα χρήσιμη για την κοινωνία, για το περιβάλλον και για όλον τον κόσμο, για όλες τις χώρες. Ίσως, μετά τις σπουδές μου, να ανοίξω μια επιχείρηση. Ακόμα δεν έχω πάρει την απόφασή μου για το τι είδους επιχείρηση θα είναι, πάντως είμαι σίγουρη ότι αυτό θα κάνω. Και έχω ένα όνειρο: να βοηθήσω τη χώρα μου, το Αφγανιστάν, που δεν βρίσκεται σε καθόλου καλή κατάσταση. Γι’ αυτό ελπίζω μια μέρα να βοηθήσω και να προσφέρω κάτι στη χώρα μου.

Στο Αφγανιστάν, λόγω της κατάστασης που έχει επικρατήσει εκεί, η γυναίκα δεν έχει την αξία που θα έπρεπε. Ελπίζω να έρθει η μέρα όπου η χώρα θα φτάσει στο σημείο να αναγνωρίσει την αξία που κάθε γυναίκα πρέπει να έχει. Το άλλο που σκέφτομαι είναι ότι υπάρχουν πολλά ασυνόδευτα παιδιά, ορφανά λόγω του πολέμου, που δουλεύουν στους δρόμους, μαζεύουν σκουπίδια για να καλύψουν τα έξοδά τους, και έχουν μείνει πίσω στο σχολείο. Θέλω να βοηθήσω πολύ τη χώρα μου σε αυτό το κομμάτι, να βοηθήσω τα παιδιά να μπορέσουν να πάνε σχολείο, να μην έχουν ανάγκη να γυρνάνε στο δρόμο και να μην αναγκάζονται να κάνουν τις δουλειές που κάνουν. Θέλω, λοιπόν, να χτίσω ένα μέρος, έναν ξενώνα, για να μένουν εκεί και σε καλές συνθήκες τα παιδιά που δεν έχουν οικογένεια. Να τα βοηθήσω να πάνε σχολείο, να τελειώσουν τις σπουδές τους και να μην μείνουν έτσι αμόρφωτα στο δρόμο. Να μην τα αναγκάζει κανείς να δουλεύουν στους δρόμους και στα φανάρια. Προφανώς, μόνη μου δεν μπορώ να κάνω πολλά για να βοηθήσω αυτή την κατάσταση. Μπορώ όμως να πετύχω τα σχέδιά μου και να συμβάλλω στη βελτίωση της κατάστασης.

Στην οικογένειά μου είμαστε έξι αδέλφια. Εγώ είμαι το μόνο κορίτσι της οικογένειας και ζω στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς μου και τον μικρότερο αδελφό μου. Τα μεγαλύτερα αδέλφια μου ζουν στην Γερμανία όπου έχουν καταφέρει να φτιάξουν τη ζωή τους. Φύγαμε όλη η οικογένεια από το Αφγανιστάν εξαιτίας των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Δεν έχω περάσει καλά στη χώρα μου, δεν έχω ευχάριστες αναμνήσεις από εκεί. Εννοείται πως με ενοχλεί που η χώρα μου βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Κάθε φορά, βλέπω στις ειδήσεις ότι γίνονται επιθέσεις στο Αφγανιστάν και ότι χάνονται ανθρώπινες ζωές και επιθυμώ να αλλάξει η κατάσταση. Γιατί η χώρα μου είναι σαν δεύτερη μητέρα μου, έτσι την βλέπω.

Όμως, δεν έχουν τελειώσει όλα. Εμείς, τα νέα παιδιά, ίσως πρέπει να πάρουμε το βάρος επάνω μας, να χτίσουμε ξανά τη χώρα και να ξεκινήσουμε μια καινούρια ζωή εκεί, προσφέροντας ο καθένας ό,τι μπορεί. Για αυτό θέλω πάνω από όλα να χτίσω το μέλλον το δικό μου και το μέλλον των άλλων παιδιών, για να προσφέρουμε όλοι μαζί κάτι. Αυτή είναι η βαθύτερη επιθυμία μου, να βοηθήσω για ένα καλύτερο μέλλον.

Δεν σας λέω ότι σκεφτόμουν πάντα έτσι. Όμως, από τότε που ήρθα εδώ και είδα πώς είναι οι συνθήκες σε μία άλλη χώρα, άρχισα να σκέφτομαι γιατί άραγε και οι άνθρωποι στο Αφγανιστάν να μην μπορούν να ζήσουν σε συνθήκες ειρήνης; Γιατί να μην έχουν ασφάλεια; Αυτά σκεφτόμουν και πήρα την απόφαση, και έβαλα στόχο να γίνω μια χρήσιμη γυναίκα, ένας χρήσιμος άνθρωπος για τη χώρα μου και για όλο τον κόσμο.

Μπορεί μια μέρα να φύγω από την Ελλάδα, να πάω να ζήσω σε μία άλλη χώρα. Τον στόχο μου όμως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Και έχω ακόμα πολλά στο μυαλό μου, αλλά το μέλλον θα δείξει.

Βρίσκομαι ακόμα στην αρχή του δρόμου.

¹ Αναφέρεται στο έργο Slumber, 1994.