Στις 18 & 21/11/2018 το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση διοργάνωσε ένα διήμερο πρόγραμμα για εκπαιδευτικούς στην έκθεση Face Forward …into my home.
Μπράιαν,
Είναι πολύ σημαντικό αυτό που πιστεύεις για τα θεμέλια. Το θεμέλιο είναι η βάση στην οποία από πάνω χτίζεται το οικοδόμημα. Για να πετύχει κάποιος στη ζωή πρέπει να έχει γερά θεμέλια, όπως είπες. Το πιο γερό θεμέλιο είναι το σχολείο στο οποίο πηγαίνεις στην Ελλάδα και η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Η γλώσσα της χώρας θα σε βοηθήσει να κάνεις σταθερά βήματα και να ανέβεις τη σκάλα, ένα έργο τέχνης που σου άρεσε πολύ.
Γνωρίζοντας τη γλώσσα, θα ξεδιπλώσεις και τις ικανότητες και τα ταλέντα σου που βρίσκονται κρυμμένα μέσα στους μπόγους, ένα έργο που επίσης σου άρεσε πολύ.
George
Daas,
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αλλά εκείνες οι στιγμές μαζί τους είναι που μένουν ασφαλείς μέσα στις βαλίτσες του καθενός μας.
Χαμογέλα. Ονειρέψου.
Η ζωή σε περιμένει και σου αξίζει να τη ζήσεις όπως εσύ θέλεις.
Δανάη
Mahdi,
Σήκωσε σε παρακαλώ το κεφάλι σου
Και κοίταξέ με στα μάτια.
Μην σκας που δεν μπορείς να ανοίξεις τους μπόγους.
Καμιά φορά είναι καλό να τους κρατάμε κλειστούς.
Αλλά αν ποτέ νιώσεις την επιθυμία και την ανάγκη να το κάνεις, κοίτα γύρω σου.
Σίγουρα θα υπάρξουν μάτια και αυτά έτοιμα και πρόθυμα να σε δουν και να σε ακούσουν.
Τώρα πια δεν είσαι στη χώρα των αγκιστρωμένων ψαριών, αλλά στη χώρα των ανθρώπων που πάνε μπροστά.
Αγαπητέ Mo-Sabeeh γεια!
Είμαι η Άννα- Μαρία και διάλεξα το πορτρέτο σου για να ακούσω την ιστορία σου με μόνο κριτήριο το βλέμμα σου. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί δεν με απογοήτευσε.
Όπως σε κοιτούσα, περίμενα να ακούσω έναν νέο με όνειρα και «ωραίο μυαλό». Και αυτά άκουσα.
Μου άρεσε πολύ πως σχολίασες το «Κουτσό» και το μετέφρασες ως το κουτσό της ζωής που τα κουτιά είναι οι στόχοι και οι γραμμές τα εμπόδια. Τα εμπόδια δεν σε ενοχλούν είτε είναι εκεί για να σε κάνουν καλύτερο και να στοχεύσεις πιο ψηλά.
Είναι πολύ όμορφο που σε ενέπνευσε τόσο και έχει γίνει τρόπος ζωής για εσένα.
Με έκανες να αισθανθώ πολύ όμορφα με τον τρόπο που βλέπεις το μέλλον και με γέμισες ελπίδα.
Ελπίζω να φτάσεις εκεί που θέλεις και να πετύχεις όλους σου τους στόχους!
Άννα- Μαρία
Αγαπητέ Κάρλος,
Σε χαιρετώ. Σου γράφω αυτό το γράμμα καθιστός σε μια έκθεση τέχνης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια του σεμιναρίου που λογικά γνωρίζεις.
Κάνει κρύο, βρέχει και ξύπνησα Κυριακή πρωί για να σε δω και να σε ακούσω όπως θα καταλάβαινα στη συνέχεια.
Μοιάζουμε.
Χθες αργά το βράδυ, άφησα τους φίλους μου που ήρθαν από την Αθήνα και τα Γιάννενα για να με δουν, ώστε να κοιμηθώ λίγο και να καταφέρω να ξυπνήσω για να είμαι σήμερα εδώ και να σου γράψω αυτό το γράμμα.
Τίποτα.
Κοιτώντας σε από μακριά αδιαφόρησα: “Single man, Syria”. Και μετά το ξανασκέφτηκα. Όλοι οι φίλοι (πλέον) έλεγαν αυτό… είμαι single man, κανείς δεν νοιάζεται. Μετά πλησίασα κι άλλο τη φωτογραφία σου και είδα ότι μοιάζουμε. Πολύ μάλιστα, κυρίως στα μυαλά μας ή στην ψυχή μας. Στον αγώνα, την αναζήτηση, τη μοναξιά μας. Όμως χάρηκα και λίγο γιατί ζούμε στο σήμερα. Έχουμε συναίσθηση του χώρου και του χρόνου.
Σύνδεση.
Πόσο μακριά μπορεί να φαίνονται αρχικά όλα αυτά ε;
Δεν έχουμε κανένα κοινό χαρακτηριστικό. Ίσως μόνο τα μάτια, ή το βλέμμα. Ή τη σοφία… Όμως όλο αυτό με φέρνει πολύ πιο κοντά. Είναι σαν να σε ξέρω και να με ξέρεις, σαν να είμαστε φίλοι, συγγενείς ή σύντροφοι.
Σου στέλνω αυτό το γράμμα για να εκφραστώ, να βγάλω από μέσα μου αυτά που κάποτε δεν μπόρεσα να πω ως case worker στους ανθρώπους που παλέψαμε μαζί.
Σου γράφω και γι’ αυτούς που η ιστορία τους δεν ακούστηκε ποτέ.
Και τέλος γράφω σε ‘σένα, για ‘σένα. Για να σου πω πόσο περήφανος νιώθω.
Σταύρος
Αγαπητέ Κάρολε,
Διάλεξα εσένα για να ακούσω την προσωπική σου ιστορία γιατί το βλέμμα σου είναι πολύ διαπεραστικό. Από όποιο σημείο και να σταθείς, νιώθω ότι με κοιτάς. Εύχομαι τα όνειρά σου να πραγματοποιηθούν σύντομα και να συνεχίσεις να τα κυνηγάς με όπλο την επιμονή σου αλλά και την προσπάθεια που καταβάλεις για να φτάσεις στην κορυφή.
Λαμπρινή